gestir

í dag skín sól á himni og býður góðan dag.

ég átti frábæran dag og kvöld í gær með þessu ágæta fólki hér á myndinni. paron og liz koma frá englandi, ungir leikmyndahönnuðir í leit að ferskri upplifun og innspírasjón. röltum heilmikið í mitte, borðuðum kvöldmat á ansi góðum pay as you like restaurant, og fórum svo á pöbbarölt. entumst þó ekki lengi, enda orðin lúin af öllu labbinu. 

í kvöld á ég hins vegar miða á kastorf sýningu í volksbuhne. fer þangað með þeim systkinum þorleifi og sólveigu arnarsbörnum, sem hér æfa af kappi verk eftir lars noreen. 

kastorf er soldið magnaður kall.

ég hlakka til. 

dans

ég læt hvergi staðar numið, enda erfitt að sitja heima meðan borgin kraumar af lífi þarna úti. ég tek sénsinn á að óverdósa, verri óverdós en þessi eru sosum til.

í gærkveldi fór ég á sóló danssýningu hjá konu að nafni fine kwiatkowski í kulturhaus mitte. konan sú hefur hrærst í dansheiminum um árabil. hún er fyrrum austur-þjóðverji og mér var sagt að performansar hennar væru lýsandi fyrir hvernig listamenn komu sínu á framfæri á sínum tíma hinum megin við múrinn. fine er að mestu hætt að performera sjálf, komin nokkuð yfir fimmtugt og sinnir mest kennslu í dag.

eins og áður segir var þetta sóló dans, en með henni voru þrír tónlistarmenn, tveir blásturshljóðfæraleikarar og einn elektrómúsíkant. vídeóverk sem varpað var á sviðið, hafði mikið að segja í verkinu. 

sýningin var nokkuð áhrifarík, en alltof alltof löng. ég var alveg með fyrsta hálftímann, og að mínu mati þurfti þetta ekki að vera lengra, en þá var tæpur klukkutími eftir. og það skemmdi vissulega fyrir. það er lykilatriði að kunna að hætta á réttum tíma sko.

hápunkturinn var eiginlega þegar amelía vinkona mín, sem í sakleysi sínu settist við einn af hátölurunum, fríkaði út á hávaðanum sem þaðan kom og braut rauðvínsglas í óðagotinu.

eftir sýninguna sat ég með góðu fólki og við borðuðum góðan mat og ræddum um lífið og tilveruna. þar kom margt afar merkilegt fram, sem ég ætla ekki að fara út í hér. af því ég hreinlega nenni því ekki. 

vinna

bróðir minn elskulegur spurði í kommenti um það bil um þetta: jújú, frábært hvað þú ert duglegur að skoða þig um strákur, hvernig þú baðar þig í þessu baðkari menningarinnar, hvernig þú smakkar á öllum þessum kræsingum, ekki einungis að þú smakkir, þú alveg hreint úðar í þig, frábært, skemmtilegt... en hvað með ÞITT STÖFF?

þetta er mjög góð spurning hjá honum. enda góður maður á ferð. um mitt stöff er það að segja að ég eyði hluta úr hverjum degi í að sinna minni sköpun, þótt vissulega hafi hingað til farið meiri tími í að njóta afraksturs annarra. en það er ýmislegt að gerast í kolli stráks, þótt ég viti í raun ekki nákvæmlega sjálfur hvers kyns er og hvað kemur út úr því. ekki ennþá. 

en ég er að vinna. líka. og á allt annann hátt en ég hef gert áður. ég hef enn í huga reglurnar tvær sem ég bjó mér til áður en ég fór og lesa má um í færslu þann 3. september. og fyrst og fremst er ég að reyna að sprengja gamlar hugmyndir, og leyfa huganum að fljúga, hærra en áður, óhræddari en áður.

hluti af því sem ég er að vinna, birtist mögulega á prenti hér, vonandi bráðlega, með hjálp góðrar vinkonu sem er að hjálpa mér með hönnunarþáttinn á því dæmi.

langbest að hafa þetta loðið og gefa ekki of mikið uppi. en að þessu gefnu veit ég að þið iðið í skinninu og getið ekki beðið. alveg bara vúúúúúú... getið ekki setið kyrr. svo spennt eruð þið.  

haust

í gaekveldi fór ég í bíó. thetta var thó langt í frá hefdbundin bíóferd. thannig er ad hér er lítil en ótrúlega frábaer bókabúd, st. george second hand bookshop, sem selur eingöngu baeakur á ensku og thar má finna marga óvenjulega og spennandi titla, ásamt thekktara stöffi. á thridjudögum rada their upp stólum, renna nidur sýningartjaldi og sýna bíó.

í gaer var í bodi mjög óvenjuleg mynd, deutschland im herbst. heimildarmynd slass leikin mynd slass samansafn af stuttmyndum slass samansafn af sögulegum stadreyndum slass ég veit ekki... fókusinn er thó á ákvedna atburdi sem áttu sér stad í vestur-thýskalandi haustid 1977 og tengist baader-meinhof hópnum. ég fer ekki nánar í thann sálm hér. nefni thó ad thrátt fyrir ad their glaepir sem medlimir hópsins frömdu hafi vissulega verid skelfilegir, bendir myndin á fleiri hlidar málsins, og sýnir ad tháttur stjórnvalda var á köflum ansi vafasamur.  

meirihlutinn af mér naut kvöldsins. rassinn minn var hins vegar ekki alveg hress med thetta, honum fannst stóllinn dónalega hardur og var farinn ad kvarta hressilega undir lokin.

en nú spyr ég: hversu menningarlegur getur madur ordid? ég meina... thetta er ekki komid út í algjört rugl, er thad nokkud?

katrín mín. barasta bara ad drífa sig hingad nidur eftir. menningarhálfvitinn tekur vel á móti thér. 

hjól

ég fór á enn eina opnunina í gaer. thessi var frábrugdin ad thví leyti ad thar voru íslendingar ad sýna. stadurinn: klink og bang gallerý. og... já. ofsalega... uuu... hmmm... athyglisvert. jájá.

en ég hitti fullt af íslendingum, fólk sem ég thekki, og svo var í bodi bjór og ég drakk audvitad soldid af honum, eiginlega bara soldin slatta og vard fyrir vikid óttalega fullur og skralladi med thessu skemmtilega fólki fram eftir nóttu. gaman ad thví.

í dag er ég thó merkilega hress. er staddur thegar thetta er skrifad á netkaffi á alexanderplatz. búinn ad taka nettan túrista á thetta, á hjólinu sem ég er med í láni. og thá komum vid ad thví sem er hvad skemmtilegast vid thessa annars stórkostlegu borg, og thad er ad hér fer madur allt á hjóli. og thad er hvorki meira né minna en gert rád fyrir fólki á hjóli. og ég alveg hjóla og hjóla. og thad er dásamlegt!

hlynur. ég finn eitthvad naegilega gorí og ógedslegt fyrir okkur braedur. raepan alveg fljótandi um allt. og ég redda líka aukahjóli og vid braedurnir hjólum saman. adalmálid er náttulega ad thú beilir ekki kúturinn minn.

tsjuus. 

kisa

ég átti dásamlegan dag í gaer. eyddi honum ad megninu til á kurfurstendamm, en vid thá götu stendur schaubuhne leikhúsid. fékk mida á sýningu gaerkvöldsins, uppsetningu thomasar ostermaier á köttur á heitu blikkthaki, eftir tenessee williams. 

kurfurstendamm er allt annad territorí en hverfid thar sem ég el manninn. thar finnur madur allar mest posh búdirnar, gluggauppsetningar hladnar dýru glingri og svo skellir madur sér bara med stútfulla innkaupapokana inn á starbucks og faer sér kaffisopa. eins gott ad thad var sunnudagur, og allar helstu verslanir lokadar. sá til daemis helvíti flott burberry dress sem mig langadi í.

sérstakt hvernig ekkert hefur breyst sídan ég var hér sídast. vid hlidina á leikhúsinu er enn starfraekt sama spilastofan, en thangad fórum vid bekkjarbraedur einmitt á sínum tíma og drápum hver annann trekk í trekk á risaflatskjá.

sýningin var ekki med neina staela, enginn kúkur, engin aela og ekkert piss. bara óld skúl, en nokkud gott óld skúl. ég hef ekki séd verkid ádur á svidi, las thad einhvern tíma fyrir löngu og gat thví fylgst vel nokk med, thrátt fyrir bága thýskukunnáttu. hér fékk madur fyrir aurinn klassískt drama, fyrst og fremst borid uppi á fantagódum leik flestra sem á svidinu stódu.  og ég gekk út í kvöldid gladur. októberdagskrá hússins byggir mjög mikid á "klassískum" verkum, voda mikid tjekkoff, medal annars platanoff, sem vid settum upp í nemendaleikhússinu á lokaárinu okkar. auk thess er söngleikurinn tommy frumsýndur thar á morgun.

thad er audvitad af nogu ad taka, baedi thar sem annars stadar. madur tharf ad vera skipulagdur thegar frambodid er jafn kraesilegt. eg aetla mér líka ad thefa uppi dansleikhús, thad verandi idulega meira spennandi en annad á svidi. 

thad er kominn 1. okt.

tíminn lídur.

thetta flýgur.

sítróna

ég hef thad sem reglu (sem orugglega verdur brotin einhvern tíma, eins og allar gódar reglur) ad setja hér inn faerslu daglega. 

í dag er hún stutt. ég aetla ad drífa mig út úr húsi, leidin liggur á kaffe zitrone thar sem ég aetla ad fá mér bröns.

thad er haett ad rigna. thad finnst okkur berlínarbuum gott.

viggi minn. er einmitt ad bída eftir ad amelía vinkona mín klári stasiland, svo fae ég hana til lestrar. bidum med ad flytja hina bókina til mín en ég thakka gott bod. vil samt ad thú vitir ad vid berlín erum enn í sárum, en fyrirgefum thér líklega svikin á endanum.

eigid thid gódan sunnudag elskurnar. 

tsjuus. 

einn steinn

thad er ekkert verid ad spara rigninguna hér. en vid berlínarbúar látum thad nú ekki á okkur fá (flott ha? "vid berlínarbúar", thessum a eftir ad bregda fyrir nokkrum sinnum framvegis. ofsalega kúl.) thad rignir og rignir og thrumur og laeti í gaerkveldi thar sem ég sat í sófanum í híbýlum mínum, hlustadi á Cave og kláradi bók. nanar ad henni á eftir.

eg fór ekki á lehnin platz i gaer. i stadinn fór eg í pílagrímsferd á Caffe Einstein, dásamlegt kaffihús sem ég hef einu sinni heimsótt ádur.

thegar eg og bekkjarsystkini mín úr leiklistarskólanum flugum hingad vorid 2000, byrjudum vid á thví ad koma okkur fyrir á ódýru hosteli. svo kom sms. frá fararstjóra okkar og leidsogumanni um borgina, haflida arngrímssyni, dramatúrg og leikstjóra. skilabodin voru eins og upphaf á ratleik. vid áttum semsagt ad hitta hann á kaffi einstein, thar átti kvoldid ad hefjast og sidar kaemi í ljós hvad vid áttum í vaendum.

ég man satt ad segja ekkert eftir thví kvoldi eda nótt. en ég man eftir kaffi einstein. fallegur stadur, einstakt andrúmsloft og haflidi i hornledursófanum bídandi eftir okkur. hann baud upp a snafs til ad skála fyrir ferdinni sem nu var ad hefjast, ferd sem leiddi okkur hingad og thangad um berlín, sýndi mér besta leikhús sem ég hef ennthá komist í taeri vid og svo kom moskva í kjolfarid. aetla ekki ad skrifa um moskvu hér. hef komid thangad aftur sídan thá og lídur satt ad segja ekki vel thar.

ég sat á einstein í gaer, skrifadi og las. ég fékk mér meira ad segja snafs med kaffinu, og audvitad thann sama og haflidi baud upp a, Obstler. ég maeli med heimsókn. tharna er líka haegt ad borda, ég veit ekki um matinn annad en ad ég hef heyrt hann sé gódur. stadurinn er frekar dýr midad vid annad hér. thó audvitad ekkert í líkingu vid thad sem vid eigum ad venjast heima.

í gaerkveldi sat ég svo bara í sófa og regnid buldi jafn kroftuglega a glugganum og thad gerir einmitt nu. thad er ekkert verid ad spara thad.

eg kláradi In Cold Blood eftir Truman Capote.  algjort meistarastykki! umfjollunarefnid er vissulega ohugnanlegt, en Capote gerir thvi skil a thann hatt sem eingongu snillingar geta. nuna hins vegar hef eg hugsad mer ad einblina a thyskan litteratúr medan á dvol minni her stendur. hef satt ad segja ekki lesid mikid thyskt i gegnum tídina. ég hef byrjad á til daemis Mann og Grass, en gefist upp. 

nú gef ég leidinlegum thýskum rithofundum aftur séns, og reyni ad finna einhverja skemmtilega líka. their hljóta ad vera hérna einhvers stadar.

sjúkrabíll

enn af storkostlegum undrum berlinarborgar. berlin er fridesael borg og litid um pustra. mer skilst ad her se ekki mikid um um ad folk se bitid i eyru fyrir utan skemmtistadi, og madur a liklega sidur a haettu her en heima ad verda fyrir adkasti ofurolvi halfvita (eftir ad dr. gunni sagdi um thad bil eftirfarandi i pistli einu sinni: "let´s face it, sumir eru bara halfvitar" nota eg thetta skemmtilega ord ospart um tha sem mer finnst eiga thad skilid), sem thurfa ad fa utras fyrir innbyrgda ofullnaeju og reidi a manni, labbandi i mesta sakleysi af einum stad a annann.

en her slasast folk tho og veikist heiftarlega, eins og annars stadar, og tha koma til sogunnar sjukrabilar borgarinnar. og um tha er thad ad segja ad aldrei hef eg a aevinni heyrt havaerari sirenur. folk heldur fyrir eyru grett i framan thegar bilarnir aka framhja i flyti a leid sinni einhverjum til bjargar. i hvert skipti er rett eins og skollin se a styrjold.  

hvernig skyldi standa a thessu, hugsar hinn hugsandi gestur. skyldi vera ad seinni heimsst...

nei nei. djok.

liklega er ekki til edlileg skyring a nakvaemlega ollu. eg nenni alla vega ekki ad leita ad henni alltaf.

thad rigndi mikid i nott. en nu er milt haustvedur. i dag hef eg hug a ad heimsaekja lehnin platz og nagrenni. thar er stadsett hid agaeta leikhus schaubuhne. thar er ymislegt nokkud spennandi i gangi.

meir um thad sidar.

apotek

eg er i nyrri ibud. eigandann thekki eg ekki neitt, nema ad eg veit ad hun er i frii a spani. og hun hlytur ad vera i feikilega godu formi stelpan. their eru ekki fair stigarnir hingad upp a efstu haed. jesus minn.

eg er i tolvunni hennar, med leyfi ad sjalfsogdu. einungis thannig kemst eg a netid, sem er skarra en ekkert. litid um islenska stafi a lyklabordinu her fyrir framan mig, en skjarinn er godur. eg se vel hvad eg er ad skrifa. 

eitt hefur vakid athygli mina sidan eg kom. her er vissulega nog af skemmtilegum kaffihusum og veitingastodum ymis konar. en her er lika endalaust mikid af apotekum. onnur hver bygging hysir apotek. skyringin er mer enn hulin, en thad er verdugt markmid ad komast ad thvi hverju thetta saetir.

skyldi thad hafa eitthvad med soguna ad gera? er thetta einhvers konar tilraun til ad sanna ad thratt fyrir allt sem a undan er gengid, tha virdir folk her goda heilsu og langlifi fremur en allt annad. paeling.

thetta setur alla vega dalitid serkennilegan svip a thessar hofudstodvar listalifs i evropu. nutimabohemid er oruggara en adur. oll orvaenting er othorf. ef allt slarkid fer eitthvad illa i vidkomandi skreppur hann/hun bara af barnum og yfir i apotekid. verslar ser eitthvad hollt og gott, bot vid meininu og drifur sig svo bara heim i hattinn.

get i lokin glatt ykkur med ad vedur her er gratt og vindur i trjam. ekkert kjalarnesrok kannski, en vindur engu ad sidur. mer lidur vel. thad hlytur ju ad gledja ykkur mest af ollu.