ástin mín

ég og gísli erum að skrifa söngleik um ástina. um ástina og gamalt ástfangið fólk. það er skemmtilegt. ýmislegt sem rifjast upp í þessari vinnu. hugurinn hefur til dæmis reikað til tímans þegar maður var ástfanginn unglingur. ekkert smávegis sem maður varð ástfanginn þá. allt var upp á líf og dauða. eins og það er kannski alltaf, ef maður er sannarlega ástfanginn. samt, upp á líf og dauða?? er það ekki full langt gengið hjá fullorðnu fólki? eða hugsar maður kannski alltaf eins og unglingur þegar ástin er annars vegar? þið vitið, fyrstu vikurnar og mánuðirnir, eða árin ef maður er heppinn. sumir hugsa jafnvel og láta eins og ástfangnir unglingar alla ævi. aðrir horfa með aðdáun á það fólk. og börnin þeirra hrista hausinn og láta eins og þau skammist sín fyrir foreldrana en undir niðri eru þau svo stolt af því að eftir öll þessi ár haga þau sér eins og krakkavitleysingar. í ást sinni á hvoru öðru. aðrir fara aðrar leiðir. eldast og þroskast saman í virðingu og kærleika. er það ekki orðað einhvern veginn þannig?

ég ætla ekki að gera lítið úr unglingnum sem ég var og þeim tilfinningum sem ég bar í brjósti á þeim tíma. hins vegar fékk ég þá hugmynd að nota sögurnar af mér og hvernig mér leið og hvernig ég lét í uppistandskafla af einhverju tagi, sem gæti hugsanlega notast við skemmtilegt tækifæri. held það gæti orðið alveg hillaríus. á fallegan hátt sko.

hvað hét uppistandið hans jóns gnarr? "ég var einu sinni nörd..." ég gæti kannski samið sjóv sem heitir "ég var einu sinni...ástfanginn"? nei, það gengur ekki. ég hef ekki bara orðið ástfanginn einu sinni.

"ég var einu sinni... ástsjúkur?"

"að vera eða ekki vera ástfanginn..."

veit ekki alveg... þarf líklega að útfæra þetta aðeins betur...