stafangur I

þá er maður mættur til stafangurs. og nýi áningarstaðurinn eins og hvítt ef sá gamli er svart. orðið talsvert skuggsýnt þegar við ókum í hlað, en ljóst að stafangur er mjög fallegur bær og fjölmargt að skoða. myndavélin jafn batteríslaus og áður og ég er að spá í að spreða í eitt stykki hleðslutæki, nú þegar loksins er eitthvað til að taka myndir af. 

fínt að yfirgefa luðvíkshöfn, en það er samt gott fyrir mann að koma í slíka bæi af því að... af því að... af því maður er þrátt fyrir allt að sjá eitthvað sem maður hefur ekki séð áður. hljómar þetta ekki hæfilega jákvætt? hin fræga BASF verksmiðja (sbr. videospólurnar) hefur aðsetur í lúðvíkshöfn, og ku verksmiðjan ein og sér vera stærri en sjálfur bærinn. nú eru hins vegar uppi pælingar um að flytja alla starfsemina til tælands og um leið eru örlög staðarins óviss. þannig að... þið vitið,  kannski getur maður slegið um sig í samkvæmum í framtíðinni með setningu eins og: "já ludwigshafen, sorglegt hvernig fór fyrir henni. ég var nú þarna einu sinni." 

nema hvað að hér gistum við á SAS Radison hóteli og þeir eru svo vinsamlegir þar að hafa frítt þráðlaust net á herbergjunum. og allt sem er frítt, það er jú gott. ég leyfi mér því að kalla þessa færslu fyrsta hluta af stafangursævintýri, fullviss um að þær verði fleiri.