bless aldrei

á þessum blauta, slyddugráa en þó fallega föstudagsmorgni hefur heimspekingurinn verið að hugleiða orðið aldrei. fyrst hugsaði hann: "aldrei að segja aldrei! hve þau orð eru sönn." og í kjölfarið stakk hann upp á því við sjálfan sig að útrýma orðinu fyrir fullt og allt úr málinu. það er samt ekki alveg sanngjarnt, eða hvað? aldrei hefur jú fullan rétt á sér þegar vísað er til fortíðar. handahófskennt dæmi: "ég hef aldrei komið til holmenkolmen." en þar með eru notkunarmöguleikar upptaldir. og reyndar... þegar maður pælir í því, er einfaldlega hægt að setja orðið ekki í staðinn, og henda orðinu aldrei í burtu. sísona. veskú, út með þig!

af því að ég held maður eigi ekki að segja aldrei. lífið býður ekki upp á notkun á þessu orði. til þess er þetta ferðalag of óútreiknanlegt, með öllum sínum óvæntu uppákomum og atburðum, hvort sem það eru tilviljanir eða ekki. allar þessar skrýtnu beygjur. leiðin svo sjaldan bein.

maður veit... ekki.

góða helgi!   

Athugasemdir

[Katrín Snæhólm Baldursdóttir, 16.3.2007 kl. 17:30]

Það eru einhver álög á þessu orði aldrei. Ef maður segir nógu oft að maður muni aldrei..aldrei nokkurn tímann í lifanda lífi..eitthvað. Voila..þá er eins og sá atburður eða gjörð stími til manns á milljón kílómetra hraða og þetta aldrei er orðið að veruleika og raunveru.