óánægjuraddirnar

ég heyrði viðtal í útvarpinu í morgun við ungan mann sem er að velta fyrir sér framboði framtíðarlandsins og mikilvægi þess. hann hafði margt merkilegt til málanna að leggja og það var gott að hlusta á það sem hann hafði að segja.

hann sagði vinstri sinna sannarlega hafa lagt sitt á vogarskálarnar í umhverfismálum. en að hans mati er umhverfis- og náttúrverndarumræða því miður of mikið tengd flokkum til vinstri.  það vantar tilfinnanlega hóp fyrir hægri sinnaða umhverfissinna, sem ekki geta hugsað sér að styðja flokk sem heitir vinstri-grænir. sagði hann.

ég verð að segja að ég væri mjög til í að sjá flokk hægri sinnaðra náttúruverndarsinna fæðast. ekki af því að ég myndi kjósa þá, heldur langar mig að sjá hvort sá flokkur fólks sé hreinlega til. 

ekki náði ég nafni mannsins, en hann sagðist vera flokksbundinn sjálfstæðismaður. og hann upplýsti að vissulega hefðu heyrst óánægjuraddir í þeirra röðum með stefnuna í umhverfismálum. og hann nefndi í leiðinni þá umdeildu ákvörðun forystumanna flokksins að setja ísland á lista yfir þjóðir sem styddu íraksstríðið, ákvörðun sem harðlega var gagnrýnd á vinstri vængnum. maðurinn sagði að sannarlega hefði talsvert verið um óánægjuraddir innan flokksins í tengslum við það mál.

ég er orðinn soldið þreyttur á að heyra um þessar óánægjuraddir. þeim sem ekki er sama láta sér ekki nægja að tuða úti í horni. þeir stíga á stokk og mótmæla, óhræddir við að styggja einhverja forystu. þeir taka áhættu. þeir segja hingað og ekki lengra, hátt og skýrt svo allir heyri.

og þarna liggur munurinn á vinstri sinnuðum og óánægðu sjálfstæðisfólki.